Религијата може да придонесе кон силата на многумина во современиот свет на катастрофа и борба. Но и покрај тоа, голем дел од општествата кои се во тек со технологијата, материјализмот и социјалните реформи, сепак истите остануваат секуларни, каков што е случајот со британското општество. Пред 14 години, во 2001 година, само 14,8 % од Британците се изјаснувале како нерелигиозни. До 2013 година, тој број речиси се дуплирал и сега изнесува 25 %. Тоа опаѓање е предизвикано од ставовите на младината во британското општество, така што само 12% од младите се изјаснуваат за тоа дека имаат верски водачи.
На линија на таквите општествени промени, како и оние млади кои мотивирани од различните линии со своите религиозни групи инклинираат кон дела од омраза, може да се потенцира дека младите ЛГБТ луѓе сега позастапени во јавноста од порано. Спротивно од она линија со насилство, во британското општество истополовите парови може да стапат во брак од 18-годишна возраст. Но тоа не е се’, односно постои дополнителен антагонизам поврзан со брачната еднаквост. Така, каков што е случајот со повеќето социјални реформи, после двата чекори напред, секогаш следува еден чекор назад, и за секој разговор кој се води во врска со признавањето на хомосексуалноста, постои и таков кој не‘ потсеќа дека постои грото од нас кои сметаат дека истата е суштински погрешна.
И тоа може да се забележи насекаде, од Морис Милс, угледниот политичар кој веруваше дека Поворката на гордоста го предизвикала ураганот Катрина, до самоубиството на Лил Алкорн, седумнаесет годишната транс жена, чии родители верувале дека нејзиниот идентитет е целосно погрешен и ја испратиле на лекување и терапии против хомосексуалност.
Стабилноста и цела, кои генерално може да бидат посочени како два столба на поголемите релгии, е токму она што им е потребно на младите ЛГБТ луѓе. Но и покрај таквите догматски претпоставки, таа логика не може да се вклопи во живото на младите ЛГБТ луѓе. Затоа, се поставуваат прашањата како може некое младо лице да биде и ЛГБТ и религиозно, како да се помират овие два идентитети?
Веројатно одговорот на ова прашање е поврзан со тоа кој од вас бара да бидете религиозни и зошто.
Бека Скот има 23 години и се идентификува како квир. Иако е воспитувана во христијанско опкружување, ја отфрлила таа идеја и тоа не и’ сметало на нејзината мајка. „Тешко е да се има добар однос со личност која мисли дека не заслужуваш исти права како твоите хетеросексуални врсници“ вели таа. „А уште помалку со Бог“ додава Скот. „Не мислам дека христијанството станува потолерантно кон ЛГБТ заедницата (…) Но никогаш не сум ја ценела толеранцијата како нешто сјајно“.
Луис (заб. името е променето), кој има 21 година е геј и католик, и ја внесува целата своја надеж во толеранцијата. „Целиот свет знае за мојата сексуална ориентација, освен мојата фамилија. Основната причина заради која не зборувам со нив за мојата сексуална ориентација, е стравот од отфрлање, а не религијата.“ Луис, продолжува со тоа дека и понатаму ќе чека католичката црква да стане потолерантна. Тој завршува со тоа дека ќе се декларира како геј тогаш кога „финансиски ќе бидам независен (…) ако ме отфрлат, ќе можам да се одржувам себе си.“
Да се најдат ЛГБТ млади луѓе кои се помириле со религијата не е лесно. И покрај тоа што некои од нив зборуваат за тоа, сепак сакаат да останат анонимни. Таков бил и еден од случаите на Софи Вилкинсон која пронашла свој потенцијален соговорник кој би зборувал на ова тема, кој е геј и муслиман од дваесеттина, за чија сексуална ориентација знаат само неговите соиграчи од геј спортска екипа. Тој прифатил разговор со Вилкинсон, но само во текот на ноќта, под услови да не се носи никаква опрема за снимање, така што не би бил препознаен според неговиот глас.
За некои луѓе, идејата да се признае својата сексуална ориентација пред своето религиозно семејство подразбира повеќеслоен страв. Ако сте од посиромашна фамилија, влогот е уште поголем за тоа да бидете прифатени. И како што еден новинар во Slate тоа го формулираше: „За ЛГБТ младите, признавањето обично зависи од два пресудни фактори: добри оцени и пари“.
„Комбинацијата со хроничното отсуство на пари придонесува кон зголемување на стресот, а семејствата од средните класи не можат да се грижат за тоа, додека се обидуваат да се помират со сексуалните или родовите идентитети на своите членови“ вели Џејмс (заб. името е променето), 22 годишен геј и припадник на пентакосталната црква. Од друга страна, понекогаш е полесно да се откажење од вашето право на религиско уверување. Така постапила Ема (заб. името е променето). Таа ги напуштила Јеховините сведоци уште и пред да ја признае својата сексуална ориентација. „Растејќи во таква средина, ги знаев последиците од декларирањето според семејство и раѓање, па претпоставувам го избрав кукавичкиот пат и се спакував и побегнав“.
„Дури тогаш си дозволил себе си да размислувам околу можностите да делувам врз основа на своите „нечисти“ мисли. Но откако се одреков од својата вера, ги изгубив и другарите од детство. Повеќе од шест години не сум зборувала со сестра ми, а со татко ми зборувам само на семејните погеби“ вели таа. Така, тешко е да се каже дали Ема ја напуштила својата црква затоа што знаела дека е лезбејка и дека нема да биде толерирана или затоа што нетолеранцијата на црквата не и дозволувала да се самооствари. Но како што е глупаво да се засновуваат предрасуди врз основа на нечија сексуалност, така е глупаво и да се претпоставува дека нечија религиозна група е фанатична.
Истражувањето на Галуп за муслимани и немуслимани во Европа од 2009 година покажа дека нетолеранцијата на британските муслимани кон хомосексуалноста изнесува 100%. Ова го возбоду Томи Инглиш, водачот на ЛГБТ огранокот од Англиската лига за одбарана, и тој во 2013 година изјавува: „Раковдоството на Англиската лига за одбарана долго ги одржуваше своите состаноци во геј барови, затоа што знаеја дека муслиманите таму нема да ги шпиунираат“.
Јасмин (заб. името е променето), 25 години, се декларира како муслиманка – повратничка („само што ги откривам одново и ги учам тие нешта“) и бисексуалка. Освен што зборува за тоа со нејзината сестра, таквиот разговор со нејзиното семејство не се случува. „Не се зборува за сопружници, па не се зборува ни за сексуалност“ вели таа.
Иронијата е во тоа што Јасмин треба себе си да се објаснува пред други лезбејки и хетеросексуалци, затоа што „тие автоматски ги поврзуваат правилата со религијата и претпоставуваат дека постои некое правило против хомосексуалноста“ што, секако, не е случај.
Но и покрај тоа, Јасмин токму во светите списи ја наоѓа потпората за својата сексуалност. Таа вели „Исламот заговара толеранција и мир. Кога се говори за „љубов“, се претпоставува дека станува збор за онаа помеѓу жени и мажи, иако во тие хадиси, всушност, станува збор за љубезноста и толеранцијата кои го унапредуваат и создаваат пријателството“.
Конечно, преку #ItGetsBetter и низ други слични примери, милиони ЛГБТ луѓе им даваат на другите помлади ЛГБТ лица верба, која преку информации во тишина се разменува низ целиот свет. Така, луѓето кои порано можеби воделе збунувачки и паланечки животи сега добиваат отворање на можности за поинаква егзистенција слична на оние кои се поставуваат како примери. И ако тоа не е духовност заклучува Вилкинсон тогаш Бог знае што е.
Извор: www.vice.com
