Во продолжение ќе ја пренесеме приказната на Ед Фордхам, кој е ЛГБТИ активист, либерал од Велика Британија за неговото искуство во Белград, односно за неговата средба со новиот пријател од Ирак.
За време на престојот во Белград, при едно закачување на Grindr – еве уште една порака, како и многу други. Без лице, со добро тело, како и многу други. Помалку срамежлив, но преминувајќи веднаш на целта. Но да, секако, ајде да се сретнеме.
Стигна брзо. Добро изгледа. Можеби Медитеранец?
Потоа се открива. Од Ирак е, бил во Грција, посетил неколку острови. Не можеме да одиме кај него, бидејќи дели соба со неколку пријатели. Тој патува и овде е само неколку дена. Каде понатаму, не му е јасно…
Од еднаш, во мојата хотелска соба, ги имам главните медиумски наслови во секој европски весник.
Тој е бегалец, што го напуштил Ирак. Патувал со брод, ја поминал Грција и овде во Белград, нашол места со слободен интернет, како и СИМ картичка и се закачил на Grindr.
Од еднаш тие далечни наслови, тие бегалци, тие мигранти, тие луѓе без домови, но и тие луѓе со силен отпор не се само „тие“, ниту пак се „далечни“, туку сега е – тој, овде.
Мојот патувач започнува да зборува, и го продолжува разговорот започнат на чат. Бавно е, неговиот англиски јазик е со дилеми, но сепак јасен. Тој е геј, се смее низ неговите очи, но тој е сам.
Ги познава луѓето со кои патува, но не ги познава многу добро, туку се само придружници во неговото патување.
Тој, овде, престојува во соба со повеќе мажи, повеќето млади патувачи. Но собата не е хостелска, туку само има неколку кревети кои ти ги користат со менување. Ова е само чистата, грубата, непријатнава страна на тоа да се биде невработен, без дом, без државјанство, бегалец, мигрант што бара работа, или бара само место од каде што може да се јави на своите, барајќи нов живот.
Сакам уште да прашувам за него, иако тоа се чувствува како вознемирувачко. Но тој продолжува да зборува. Го напуштил Ирак, иако не сакал да го напушти, но неговите родители се исчезнати, и немал заради кого повеќе да остане. Негов роднина му платил пренесување со брод од Турција кон Грција, како и патот од таму до Белград.
Тој нема крајна дестинација, туку само размислува за следната држава. Не знае каде понатаму, тој само чека, не е сигурен што, но тоа понекогаш е само превоз со кола, седиште во автобус или воз… Но сигурно не е седиште во авион. Или едноставно ќе остане во замка, без нова држава на престој, на рабовите од егзистенцијата.
Насмевка, прегратка, и змаинува.
Ефектите од војната само што ја преплавија собата. Останав, простум во собата, и плачев. А што ќе се случи со мојот пријател од Ирак? Дали ќе доспее до следната земја, а потоа и земјата по неа? Дали ќе најде работа, ќе создаде нов живот и се оствари како личност како што заслужува?
Извор: www.gaystarnews.com
