Цивилизацискиот развој настојува да ги помери границите во поглед на некои општествено прифатливи норми на однесување но, од друга страна пак, се поголем е отпорот против придвижување на овие граници како една екстремна реакција на нео-конзервативизмот. Пропагирање традиционалистичко општество задоено со национализам, стана плодна почва за агресивно однесување со изразена хомофобичност.- велат социолозите, а пак социјалното милје во кое живееме бара вентил за канализирање на негативната енергија. Малцинските групи кон кои постои таков негативен однос, се идеални за тоа. Линч кон оние со друга сексуална определба.
Одговорноста с?уште никој не ја бара кај политичарите кои не само што влијаат на јавното мислење туку неретко вешто премолчуваат и толерираат агресија кон сексуалните малцинства, во име на верата и нацијата. И додека науката пред повеќе од три децении се изјасни дека хомосексуалноста не е ниту болест ниту психичко пореметување, кај нас тешко се искоренуваат закоравените општествени норми, предрасуди и стереотипи, особено кога општеството наметнува стравови, водени од максимата дека с? она што е поразлично од нас е закана за нашиот идентитет, па уплашеното животно ‘ржи на се и сешто.
На таа тема, двајца млади кумановци од ЛГБТ заедницата проговорија за својата сексуалност, за односот на околината кон нив, за вербалните и физички напади, за индиферентниот однос на институциите, за тоа колку според нив е болно оваа хомофобично општество…
Отсекогаш бев поинаков од другите. Кога сите мои другари си играа со коли, камиони, пластични пиштоли и со топки, јас си играв со барбики. Моите родители беа свесни дека сум поразличен. Можеби си мислеле, можеби и потајно се надевале дека тоа феминизирано однесување е само преодна фаза од мојот развој и дека работите со текот на времето ќе се променат. Веројатно се чувствуваат малку непријатно сега кога роднините ќе прашаат дали имам девојка а родителите веќе две години знаат дека сум геј. Навистина тоа го прифатија со тешко срце, особено мајка ми но, нивната љубов кон мене беше посилна од предрасудите и менталитетот, таков каков што е во овој град. Некои мои познаници кои имаат истополова сексуална определба, за жал ја немаа таа среќа, беа отфрлени од родителите а неприфаќањето на најблиските е страшен емоционален удар за младиот човек. Што ќе каже околината? Зошто токму моето дете да е такво? Од безброј прашања што во паника си ги поставуваат родителите па се до состојба на заматен ум и постојани притисоци- Болен си, ќе те носам на психијатар! Сега ќе го земам каишот да ти го дотерам паметот! Веќе не си наш син, да си одиш од дома, не те сакаме таков! Страшно е кога луѓето не се свесни што прават.
За моите блиски пријатели тоа никогаш не претставувало некаков проблем, секогаш во животот наоѓав слободоумни луѓе кои знаат дека убавината е во различностите. На училиште немав некои проблеми со професорите, освен со еден за кој не верував дека има такви негативни ставови кон ЛГБТ луѓето. Запрепастува што истиот тој професор предава предмет кој треба да развива етичност. На еден од часовите тој почна да зборува на тема хомосексуалност, дека тоа е болест, зло на денешнината што не е прифатено од ниту една религија. Првин реагираше една девојка од класот која му кажа дека не е во ред да се зборува така за луѓе што се хомосексуалци а потоа јас го прашав од каде му е информацијата дека се работи за болест. Професорот и понатаму продолжи да го брани својот став и тогаш демонстративно го напуштив часот. Кај класната барав да го сменам професорот. Таа најде разбирање за мене и така заврши случајот.
Што се однесува до насилство, да, имам доживеано повеќепати непријатности со физички напади од страна на групи кои знаат за мојата сексуална определба и насилнички се однесуват, дали тоа се спортски навивачки групи или пак таканаречени нео-нацисти. Еднаш во градот сред бел ден одев по улица со моја другарка и околу нас наеднаш се собраа 30-тина млади луѓе. Не натепаа и двајцата. Имавме повреди по телото и неколку дена седев дома да заздравам, прво од траумата што ја доживеав, нешто за кое никогаш не верував дека може да ми се случи а потоа и од тешките повреди кои ги здобив. Пријавив веднаш во полиција и кажав на кое место, од каде излезе групата и се она што може да помогне во истрагата. Мислам дека можеа многу лесно да ги најдат насилниците но некако останаа глуви. Не ме известија до ден денес дека се пронајдени сторителите на делото, само ми сугерираа ако сакам да поднесам тужба против, засега непознат сторител. Следеа и други напади за кои уредно пријавував кај надлежните во полиција но за жал ништо не презедоа да се расчистат работите и да се казнат виновниците. И во метрополата имав една пријава, на улица бев мета на насилни млади луѓе а во полициска станица бев изложен на подругливо исмевање од страна на полицајците. Веќе дигнав раце, не знам каде можам да се обратам освен во ЛГБТ канцеларијата во Скопје. Знам и дека можам своите права да ги побарам кај Народниот правобранител но, веројатно незадоволен од државните институции мислам дека и таму ќе поминам како во полиција. Ќе бидам само евидентиран случај на напад заради различна сексуална припадност.
Верувале или не, тоа што бев повеќепати мета на напади направи да се чувствувам небезбедно во сопствената држава. Освен дома кај некој од другарите, ретко излегувам во градот. Само кога е ден одам пеш до училиштето, а навечер исклучиво со такси. Се што не се вклопува во нивно хетеро- нормативно патријахално општество, сето тоа е секта. Секој што има други гледишта. Има доста геј луѓе во куманово но успешно се кријат. Мене ми е некако страшно што постојат и мажи кои се во брак, имаат жена, деца а на страна одат со други машки. Нормално жената за тоа никогаш не дознава. Ретко се отвараат геј луѓето во Куманово за да проговорат јавно кои се и што се. Размислувам да заминам од Македонија заради општествено неприфаќање. Причината главно е поради тоа што сум во перманентен страв и под пресија во вакво опкружување. Дури и од владини претставници или пак свештени лица во оваа држава може да се слушне говорот на омраза и ширење пропаганда. Дефинитивно заминувам да живеам во странство, некоја од западноевропските земји. До сега имав понуда да работам како андроген фотомодел но уште бев мал за да заминам надвор од државата.
Во текот на животот, секој човек се дефинира каква ќе биде неговата сексуалност, т.е дали кон истиот или кон различниот пол, или пак ќе се определи за двата. За прв пат открив дека ме привлекуваат жени на мои 12 години и тоа некако спонтано се случи, низ самото дружење. Но тоа беше време на пубертет кога с?уште се пронаоѓаш себеси и уште не си свесен како ќе се ориентираш. Тогаш не бев во врска со никого, но, почувствував дека телесно повеќе ми се допаѓаат женски. Натаму станав свесна и за состојбата во Македонија, и проблемите со кои се соочува ЛГБТ заедницата, односно со прогон, насилство, омаловажување на секој чекор. Во контактите на социјалните мрежи запознав многу луѓе од Куманово и од државата кои се од геј популација, не верував дека ги има во толкав број, но во најголем дел се претпазливи кога се доверуваат на другите, од разбирливи причини. Се чувствуваат како во кутија, не знаат пред кого можат да кажат за својата сексуалност бидејќи има отворени хомофобици што јавно си кажуваат дека се против ваквите луѓе, дури и кажуваат дека планираат напади. Има и такви што молчат за својата хомофобичност, демек, немам ништо против но не сакам да ми се во близина. Имаат искривена слика за хомосексуалноста. Ако му кажеш дека не си заинтересирана за машки, има и такви кои само цинично ќе се насмеат а потоа ќе отидат кај другарите и како на шала ќе им кажат- да ја фатиме оваа лезбејка па да и покажеме што значи машко! Тоа е прво навредливо дури се чувствувам и загрозено како жена, не знам што може да ми се случи.
И самата сум сведок на напади но до сега исклучиво кон мажите хомосексуалци. Само по некоја закана, вербални напади и исмевање, не сум слушнала некоја лезбејка да е нападната физички. Не сме изложени на напади оти, не знам, веројатно не ме гледа како закана за неговата машкост. Повеќето од мажите гледаат на лезбејките како дел од неговата фантазија па добиваат од нив честопати “непристоен предлог”, сексуален однос со него и неговата девојка. Мене лично тоа не ми се допаѓа. Имам искуство и со машко но тоа беше само експериментално, за да се уверам уште повеќе самата себе дека не е таква мојата природа. Со првата девојка со која одев бевме во тајна врска. Знаев дека ако некој дознае ќе си направам огромен проблем. На училиште се дружев со пријатели кои јавно се изјаснуваа за својата поразлична сексуалност и знаеја се за мене. Родителите некако дознаа па ми забранија да се дружам со “болни“ луѓе. Тоа е страшно колку сме ограничени заради ограничените умови, под постојана пресија и перманентен страв.
Во Куманово има најмногу бисексуалци…Кога возрасните би дознале дека секоја трета кумановка од помладите генерации имала било какво сексуално искуство со жена, веројатно ќе бидат запрепастени но, тоа е реалноста…Половата припадност престана да има некакво значење, се заљубуваме во личност а не во пол, љубовта е безгранична. Ова с? почесто ќе го слушнете од младите кои тежнеат кон едно повисоко ниво на духовен развој, не онаков каков што пропагира религијата, туку духовното што го создала природата во секој од нас, кое само треба да се пронајде.
Преземено од КУМАНОВСКИМУАБЕТИ.МК
