И покрај тоа што херојското јавно аутирање на правникот Ulrichs, на некој начин, може да се цени како одреден зачеток на геј активизмот во Германија (или можеби во целиот свет?), дополнително во таа насока се опфаќа и работата на д-р. Magnus Hirschfeld (1868-1935). Берлинскиот лекар и истражувач на сексуалноста, посочен како уште еден инспиративен лик во книгата на Beachy, е основач на првиот институт за истражување на сексуалноста, како и неуморен борец за декриминализација на сексуалноста.
“Gay Berlin” покажува дека токму со тие почетоци на модерниот геј активизам, може да се поистоветат и денешните фронтови, како што се судирот околу родовите односи и идентитети, расправата за различните тактики на делување, но во секој случај, мора да се посочи и на напредокот кој се постигнува низ годините, и кој им овозможува на новите генерации да ја прифатат својата хомосексуалност, и да се охрабрат во водењето на посреќни животи.
Геј десницата и Männerbund
Временскиот период со кој се бави Beachy во своето дело “Gay Berlinu”, започнува од 1867 година а завршува во 1933 година, односно со доаѓањето на Хитлер и нацистите на власт, кои во рок од една до две години успеале да ја уништат големата и фасцинантна берлинска геј сцена, а хомосексуалците ги праќале во логори, иако меѓу нив имало и симпатизери на национал-социјалистичката партија.
Имено, тоа можеби се и најинтригантните делови од книгата на Beachy или деловите кои се посветени на осмислувањето и формирањето на тогашната геј десница, чиј клучен престваник бил Hans Blüher (1888-1955), со своите теории за тоа дека хомосексуалноста е врвот на машкоста, а со тоа и на човечката раса. По првата светска војна, Blüher се развил во радикален антисемит, антидемократ и мизогин, заговарајќи ја својата бизарна теорија за општеството – Männerbunda, односно сојузот на мажите, во кој хомоеротиката имала клучна улога.
Тој исто така бил поддржувач и на нацистите од „Ноќта на долгите ножеви“, како и на Хитлеровиот заговор за убивање на Ernst Röhm, кој и самиот бил хомосексуалец, а во редовите на својата нацистичка група SA – Sturmabteilung, преферирал регрутирање на млади, секси ариевци.
“Gay Berlin” на Robert Beachy, и покрај својата строгост, сепак е интересно четиво, кое потсетува на тоа дека за тврдите нацисти, секогаш „педерите“ ќе треба да бидат истребени, и дека за оние закржлавени хомофоби, омразата кон Евреите, жените, либералите и левичарите никогаш нема да биде поголема од омразата кон хомосексуалците.
Од друга страна, аферата Eulenberg, исто така опишана во “Gay Berlinu” потсеќа на тоа дека и други политички профилации имаат недостаток во третманот на хомосексуалците и хомосексуалноста воопшто. Имено, политичкиот опуртунизам често ги одвлекува елитите од борбата за правда и слобода, која ги опфаќа и човековите права на геј луѓето, и на таа линија се опфаќа аферата на прускиот принц Phillip von Eulenburg-Hertefeld, близок советник и пријател на германскиот цар Wilhelm II. Принцот Eulenburg од една страна бил сопруг и татко на осум деца, но од друга страна ги сакал и дружењата со други мажи, па така левичарските медиуми во Берлин, на почетокот на 20 век, токму тоа го искористиле за дискредитација на монархијата.
Скандалот започнал да се пласира во јавноста со медиумски прилози од страна на новинарот Maximilian Harden кој во 1907 година, во еден текст, го „аутирал“ Eulenberg и го нападнал дворецот на Wilhelm како „легло на хомосексуалноста“, по што следувало и судење за клевета, а во сето тоа посредувал берлинскиот левичарски медиум, кој пред тоа го застапувал укинувањето на параграфот 175.
Сепак, и покрај тоа што во книгата “Gay Berlin” се поставени приказни и личности, скрупулозно истражени, главниот лик во никој случај не е занемарен, а тоа е градот Берлин. Како млада метропола уште во 20 век, не била поразена ниту од дејствата и духот на нацизмот и Втората светска војна, па ниту од подоцнежната поделба на западен и источен Берлин.
Како што и самиот Beachy во едно интервју вели, таквата динамика се должи на тоа дека во Берлин важи констатацијата „живеј и пушти ги другите да живеат“. Впрочем, читањето на книгата на Beachy помага во разбирањето на Берлин како светска геј престолнина, бидејќи без претерување, токму „педерлукот“ претставува духовен темел на главниот град на Германија. А како тоа не би било така, кога Берлин не само што ја „измисли“ хомосексуалноста, туку ја негуваше и развиваше, гордеејќи се со неа отворено. Од периодот кој го опишува Beachy, до постоењето на Berghain и 13-те години постоење на Klaus – „јас сум геј и тоа е толку добро“ – Wowereit на чело на Берлин, укажува на водењето на една јасна историска линија, без оглед на прекините.
Извор: www.crol.hr
