Вчерашниот ден, 28 јуни, ќе биде запаметен како сериозна деволуција на заштитата и гаранцијата на човековите права и слободи на сите, без оглед на нивните идентитетски разлики, а со подразбирање дека таквата заштита треба да ја испорача државата и нејзините извршни органи, односно истите да не учествуваат во нарушувањето на тие слободи и права. Имено, во Истанбул, Турција, се оддржа 13-тата Поворка на гордоста, но истата беше разбиена од страна на полициските сили, употребувајќи несразмерна сила, и со тоа нарушувајќ го правото на политичко собирање и слобода на движење.
Во врска со овој настан, Комитетот на ЛГБТ Неделата на гордоста во Истанбул, кој е одговорен и за организацијата на Поворката на гордоста, во своето соопштение наведуваат дека полицијата против речиси стотина илјадници присутни употребила гумени куршуми, водени топови и солзавец. Тие посочуваат дека полицијата интервенирала без претходно предупредување, а наредбите биле издадени од локалните извршни власти, со изговори дека во тек се рамазански пости.
И покрај таквото официјално насилство, Поворката на гордоста се одржала и тамошните учесници пружале отпор кон полициските сили, како што впрочем наведуваат и од Комитетот: со играње, музика и љубов се спротивставивме.
Првата Поворна на гордоста во Истанбул се одржала во 2003 година, каде што учествувале само 30-тина храбри активисти и активистки. Но брзо почнал да расте бројот на учесници, и во 2010 година присуствувале околу 5000 луѓе, додека во 2013 и 2014 учествувале над 100 илјади луѓе.
Она што е за поздравување, за време на овогодинешната Поворка на гордоста, е обратна политичка позиционираност наспроти она доминантна. Така, дел од народните претставници од партиите Републиканската партија и Народната демократска, со жива ограда ги спречија полицајците во нивните акции.
Социјалните мрежи беа преплавени со инсерти од овој настан во Истанбул, и генерално преовладуваа импулси на поддршка и солидарност. Така, фотографијата подоле беше користена како симбол за издигањето на овие политики на деволуција во однос на човековите права, имајќи предвид правото на политичко собирање и слободата на движење беа ноторно нарушени.
Исто така, можеше да се забележат и присуства кои ги оспоруваат оние стереотипи кои доследно се градат околу поддржувачите и припадниците на ЛГБТИ заедницата. Особено потсетувајќи се на протестите во Гези паркот и Таксим плоштадот, Истанбул остана променет во насока на оние политички алијанси кои ги надминуваат ограничувачките очекувања за тоа кои групи и поединци може да се здружуваат и водат заедничка борба.
Наспроти ова третирање на политичкото организирање на ЛГБТИ заедницата, „преку барата“ или во Соединетите американски држави (САД) се остварија апелите кои долго време беа упатувани до администрацијата. Имено, неодамна, со одлука на Врховниот суд на САД, се постигна легализација на брачната еднаквост на целата територија на САД, односно во сите 50 држави. На таквата одлука, всушност, и‘ претходеше и силен политички ангажман односно константна политичка добра волја во однос на човековите права на ЛГБТИ луѓето од страна на администрацијата на Барак Обама.
Така, на Поворките на гордоста во Њу Јорк и Сан Франциско, како американски јадра на ЛГБТИ борбата во САД, преовладуваше прославувачка атмосфера, а голем дел од политичкиот естаблишмент присуствуваше на настаните кои се одвиваа непречено и во релаксирана околина.
На прашањето кои ќе бидат предизвиците, како глобални, така и локални, за ЛГБТИ заедницата низ целиот свет, не може конечно и едноставно да се одговори, но крајот од соопштението на истанбулскиот комитет кој ја организира тамошната Поворка и Недела на гордоста, треба да ни биде патоказ: Љубовта ќе победи.
