Во прилог, интегрално го пренесуваме целиот текст објавен од Кристина Кастелец, со цел да укажеме на некои аспекти на секојдневниот живот на ЛГБТИ луѓето. Бобрата за слобода и еднаквост е борба која се рефлектира и во најинтимните делови од животите на оние кои живеат поразлично и кои имаат поразличен концепт за добриот живот.
– Аутираа сум од својата 16-та година и речиси никогаш не сум имала проблеми во врска со тоа. Прво им соопштив на моите најблиски и пријателите дека сум лезбејка, и тие беа пресреќни за мене. Татко ми на тоа реагираше со „те сакам“, а мајка ми со „ти и понатаму си мое дете, и најважно е да си среќна“. Секоја девојка што ја имав, ја држев за рака на улица и ја љубев секогаш кога ќе го посакам тоа. И повторно, никогаш немав проблеми. Освен еднаш, кога не’ бркаа и некако успеавме да извлечеме „жива глава“ со тоа што стигнавме да одиме во еден стан, кај пријатели. Но тоа не се брои, бидејќи навистина не бевме повредени. И уште еден пат, кога бевме пратени долж улицата „Кнез Михајлов“ со повикот „Убиј, заколи, педерот да не постои“, но и тоа не се бори, не бев со девојката, туку со двајца пријатели. И уште еднаш, на “Beer fest“, кога по мене и мојата девојка фрлаа со полни лименки пиво, но и тоа не се брои, бидејќи не не’ погодија, па последната лименка помина само неколку милиметри над мојата глава.
И супер е што често слушам: „Какви проблеми? Па и јас и мојата девојка постојано се држиме за раце на улица и ништо не ни се случило“. Ниту мене и на мојата девојка, ништо не ни се случило. Освен тие неколку инциденти, иако истите се само неколку провокации, неколку закани и чудни погледи. Ништо сериозно, навистина. Мојот другар е аутиран од својата 14-та година и никогаш немал проблеми. Сите наставници го сакаат, имаше пријатели кои му пружат поддршка и освен неколку провокации, никогаш немал поголеми проблеми.
Кога дознаа неговите родители, мајка му се закануваше дека ќе се самоубие, а татко му дека ќе го претепа и месец дена не го пушташе да излезе од нивниот дом. Кога зборува за тоа, секогаш истакнува дека имал многу среќа што не го исфрлиле од дома. Имав и другар кој се аутираше како транс-маж, пред неколку години. Кога требаше да почне да прима хормонална терапија, плачеше од среќа. Но тогаш почина неговата баба, а мајка му му рече дека тој ја убил со тоа што одлучил да биде среќен. Добро, мајка му не го кажа токму тоа. Не можам да се сетам на точните зборови, но се сеќавам на зборовите „настраност“ и „болест“. Тој ја пушти својата коса се пресели од Белград повторно назад кај своите родители. Повеќе не сме во контакт, со целото друштво не контактира, бидејќи вика дека така му е полесно – го боли тоа што само ние му се обраќаме во машки род. „Иако, сега се добри со мене, немам повеќе проблеми“ – вели тој за односот со неговите.
Мојата девојка е аутирана од својата 17-та година. Никогаш не криела дека е лезбејка и никогаш немала проблеми. Освен еднаш, која ја избркаа од станот и тоа истиот ден кога се всели, по силен дожд и пред значаен испит. Мојат другарка е аутирана од првите средношколски денови и никогаш немала проблеми. Кога на 17 години им соопшти на своите родители, тие и’ понудија единствен избор – да најде дечко или да се спакува и да си оди. Отиде кај најдобриот другар и го замоли да и’ напрви услуга, но и’ беше кажано дека ништо не е бесплатно на овој свет. Кога таа му рече „НЕ“, тој не престана. Кога се обиде да повика помош, тој ја покри нејзината уста со раката и остави единствен избор за неа – да вика и умре или да се смири на неколку минути. Потоа, следниот ден, тие двајца со нејзините родители отидоа на ручек. Кога ми раскажа за овој настан, се насмеа и рече „Сега имам добар однос со родителите. Мислам, навистина, можев да поминам и полошо. Веќе знаеш…“
Знам. Јас бев силувана, затоа што сум лезбејка, и тоа кога имав 13 години. Ова моја другарка, за која претходно раскажав, знае понекогаш да додаде – „Не беше толку насилно, како во твојот случај. Така што, навистина сум добро. Секогаш може и полошо“. Знам дека може и полошо.
Мојата претходна девојка се обиде да си го одземе животот, во 2013 година. Истиот „другар“ и неа ја силуваше, кој ме силуваше и мене пред неколку години. Ми кажа дека не сака да пријави, дури ни ако тоа го направиме заедно, бидејќи „Кристина, кој ќе ни поверува? Кој ќе го казни него? Попрво би умрела, наместо да поминам низ тоа“.
Истиот тој другар, продолжи да ме малтретира речиси секој месец, но неа продолжи да ја притиска психолошки секој ден. Така што, навистина знам дека може да биде и полошо. Она вели дека никогаш немала проблеми, освен тогаш. И така, со мене само сакала да се обиде, бидејќи сум и’ била многу убава и затоа што навистина бевме блиски, но сепак за себе сфатила дека е стрејт. Така што, ете, ниту тоа не се брои, барем таа вели така.
Понекогаш размислувам колку имав среќа во животот. Семејството и пријатели ме подржуваат, имам добра девојка која ме сака и со која живеам. Се бавам со активизам, како што сонував отсекогаш. И последниве две години навистина немав проблеми. Знаете, викаат дека 20-тите се најдобрите години за живот. Имам 21 година и за сега верувам дека тоа е вистинито. Сепак, сите лоши работи се зад мене. Другарот на мојата девојка може да го потврди тоа. Има 26 години и никогаш немал проблеми. Ниту удари на улица, ниту отрфлање од неговите родители и пријатели, ниту отказ од работното место. Иако, се’ уште не кажал дека е геј. Веќе неколку години се бори со депресија. Оди на работа, во петок излегува со неговото друштво, а во недела оди со родителите на ручек. Од време на време се дружи и со некои убави девојки, но набрзо ги прекинува тие дружења со изговорот дека „не е тип за врски“. Во врска е и понатаму со неговиот дечко, со кој се заедно од средношколските денови. Живеат заедно веќе три години, но на сите им кажуваат дека се цимери и ги тргнуваат своите заеднички фотографии, секогаш кога им доаѓаат нивните родители или пријатели. Се надеваат дека наскоро ќе може да се преселат некаде, што подалеку, и дека конечно ќе бидат слободни. Иако, може да се каже дека сепак немаат никакви проблеми.
Навистина не разбирам околу што е целата „фрка“ околу нас, ЛГБТ+ луѓето…
Извор: borbazajednakost.blogspot.mk
