Пристапот кон тоа да се покриваат ЛГБТ темите во училниците во Британије е целосно немарен. И покрај тоа што бројот на тинејџери кои се ,,аутираат‘‘ се зголемува, не постои истакнување на потребата од тоа да им се помогне на тие тинејџери и професорите да ја имаат таквата улога во поддршка и предводење.
Еден од двадесет геј и бисексуални мажи во Британија се ХИВ позитивни (споредено со генералната популација, каде што соодносот е 1 на 165), сепак причините за и околу тоа не се покриени од британските професори. Припадниците на ЛГБТ заедницата се повеќе склони кон психолошки проблеми, но не постои сериозен обид за адресирање на оваа појава, односно упатување на учениците до значајни сервиси за поддршка доколку истите не се обезбедени од страна на училиштата. Не постои никаков систем преку кој ќе им се помогне на младите околу справувањето со нивната сексуалност од аспект на интимноста, социјалните односи и здравствените состојби. Овие пропусти упатуваат на хомофобија.
Peter Tatchell заедно со други активисти ја потенцираа потребата од повклучива училишна програма која ќе ги опфаќа сексуалното здравје и социјалните односи. Во таа смисла, ако се изјави дека ова може да промени нечии животи – не е претерување. Едноставно, потребно е да се зборува со млади ЛГБТ луѓе кои се ХИВ позитивни и да се воочи како ти се чувствуваат во однос на несоодветноста на сегашната програма за сексуално образование. Според организацијата за поддршка ‘‘Меtro‘‘, независно од тоа дали младите ЛГБТ луѓе се или не се ХИВ позитивни, тие се несразмерно склони кон самоповреда и суицидалност.
Доколку сме во потег на ,,нормализирање’’ на хомосексуалноста и решавање на дискриминацијата, тогаш училиштата се местата од каде што треба да се започне. Кога се мисли на старите ,,розеви’’ школски денови, во најголем дел впечатокот е таков затоа што порано не се размислувало толку рано за можноста за јавно изразување на сопствената сексуалност. Сепак, за многумина училиштата останаа места на измачување, и тоа е прикажано со извештајот “Living Together” на Stonewall според кој 65% од учениците велат дека сведочеле на вознемирување во училиштата заради сексуалната ориентација и/или родовиот идентитет. Всушност, овие резултати не се неочекувани, и соодветна е помислата дека промента на таквата ситуација во училиштата треба да биде приоритет.
Еден од седум студенти независно од нивната сексуална ориентација се таргети на хомофобично вознемирување во училиштата, додека 60% од овие жртви изјавуваат дека училишниот кадар кој ги сведочел таквите настани не реагирале соодветно. Додека пак ситуацијата со ЛГБТ професорите е следната: некои од нив морале да се откажат од своите работни места, додека пак други биле охрабрени да ја ,,затишат‘‘ нивната сексуалност. Трети пак требало да лажат за полот на нивниот партнер, како и да се воздржат од конкурирање за повисоки позиции, и сето тоа под будното око на заменикот министер и сектретарот за образование – кои гласале против истополовите бракови.
Многу често се потфрла во откривањето на хомофобијата помеѓу луѓето од постарите генерации, оправдувајќи ја со убедувањето дека се заглавени во нивното време, односно дека не знаат за подобро. Но не смее да постои такво алиби, доколку се настојува новата генерација да биде полиберална. И клучот за сето ова е подигањето на свеста на учениците околу пристапноста до центри за поддршка, и преку тоа истакнување на значењето на различноста и еднаквоста.
Извор: http://www.independent.co.uk
