Зошто една таква убава, урбана, хумана и оправдано чувствителна работа како што е Парадата на гордоста предизвикува толку многу години – омраза, последична состојба на опсада и одземање на надежта? Пред се’, затоа што станува збор за сериска кражба и одново крадење на значењата кои ги опфаќаат различните и меѓусебните, потполно неспоиви, домени на јавното говорење и јавното пцуење, односно специфичната српска замена во јавниот говор: зборот ,,гордост’’ е просто незамислив во култура во која се случува непризнавање на жртвите и одбивање на одговорноста, а со тоа и на сеќавањето, опремено со реторика околу гордоста. Имено, незамисливо е тој збор да го употребува група која е далеку од границите на интересот на српската ,,горделивост’’, и оттука е целиот бес и омраза, канализирани преку сите линии и всушност материјални можности на општеството. Кога не би бил тој збор, насилството и омразата кон родовата различност би биле арбитрарни и сведени на тоа што се – криминал.
Секако, не станува збор само за предлог за промена на терминот, напротив, препознатливоста на движењето е заправо во тоа што гордоста функционира двосмислено: како мост на разбирање со другите култури кои ја именуваа и ја воведоа Парадата на гордоста како граѓански израз на победата на човековите права, и кои денес без проблем ги поттикнуваат амбасадорите и други високи функционери да присуствуваат на една од најризичните Паради на гордоста во светот – од една страна; и од друга страна, односно нашата локална страна, тој збор навистина треба да го провоцира онаа одамна киднапирана и во насилство и неправда уништена ,,гордост’’. Со други зборови, проблемот на Парадата на гордоста е секогаш, без исклучок, само уште еден страшен доказ за тоа дека српската политика воопшто не е променета, и покрај моќните напори на проституирање, карневал и простачко цивилизирање. Кој за што, а претседателот на државата за еболата и климатските промени, а претседателот на Владата за саможрвтвувањето… И не треба ниту малку да се залажуваме, Србија ќе влезе во Европската Унија токму таква, со дебела шминка која се цеди над деколтето од кое се наѕираат влакна.
Другиот проблем е зборот ,,парада’’: во општество кое колективно се сеќава на првомајските и штафетните паради, веселата и шарената парада со комични ликови никако не може да помине, ако не е одбележана со навреда за некои групи, најсоодветно – жените.
Овде се невестите со поткренати здолништа, кои како во Тексас трчаат со палачинки, овде се и правењета селфи, овде е внесувањето на порнографијата на секое ќоше на активниот граѓански мозок, овде се пијаните будали кои преку целиот живот се веселат, пукат, бркаат и газат, овде е ослободеноста која ги привлекува туристите-депресивци во редовните животи во своите земји, и на гибаничарската култура се додава оној неодолив потрошувачко-хедонистички гланц: така што ние толку добро се забавуваме, а затоа што сме (премолчано) горди, нашата забава е надалеку и глобално најдобра! Во овој контекст, парадата која ги обединува пред се’ вљубените или оние склони кон заљубување и оние кои со заљубеност се сеќаваат на љубовта, претставува најголема навреда, шамар во образ, јасна порака за одамна киднапираната и во насилство и неправда уништена човечност. Каква црна љубов, кога медиумите живеот од тоа што Prljana има нов дечко, а Štuca и Mrcana се разведуваат по втор пат!
Вон јазичкиот и означувачкиот склоп кој ја дефинира Парадата на гордоста како критички минимум на функционалноста на општеството во целост, кој во Србија не може да биде достигнат, проблемот на ЛГБТ популацијата, глобално препознат, е неговото функционирање во развиените и граѓански освестени општества: како движење на, во основа, образованите елити, кое мора да се спротивстави на социјалната стигма, односно мора да се спротивстави на понижувањето на човекот. Тоа е речиси нерешлив проблем за ЛГБТ популацијата во Србија, затоа што отсуствува таквиот статус на елитата, и покрај некои квалитети, и затоа што оние кои се најмногу загрозени често се поставени како објект пригоден за напади, и практично достапен објект на неказнива омраза. Но тоа е само чесната (и горда) историја на ЛГБТ луѓето во Србија, затоа што заштитените хомосексуални елити од социјалистичкиот меур, и затоа што постои договор ,,не чепкај ме – нема да те чепкам‘‘, храбро го заземаа просторот кој требаше да биде простор на човековите права.
Можно, бавно и целосно неизвесно решение за проблемот на кражба и одново крадење на парадата и гордоста би било востановеност/инсталирање на секојдневност на Парадата на гордоста, преку секоја дупка, пролаз и пропуштен раб на едно општество во крпи, не стопостотно непропустливо. Поттикнати од веста дека е уапсена и оптужена Ромка чии три деца страдале во пожар во картонски кутии во кои се грееле на свеќа, а заради негрижа, на улиците на Белград треба да има стотици илјади луѓе, и ЛГБТ луѓето би требало да предводат, токму заради мачното подготвување на парадата. Во малку посмирени времиња, да речеме денес, доброволци би можеле да помогнат да се изградат колку-толку подносливи домови во овие населби, каде што сосед наведува дека пожари слични на овој се секојдневни. И сите кои беа два часа среќни помеѓу Владата и Собранието, мораат веќе од утре да размислуваат за тоа.
Извор: http://pescanik.net
