Имав лоша недела, но потоа се случи да имам уште полоша недела. Мислев дека најлошата работа е што ме напушти моето момче, без да ги знам ричините за тоа. Но сериозно потфрлив во тоа.
Емотивно измачен ме начека напорна недела – многу работа и непрочитани меилови. Знаете, геј сум и работам како менаџер во забавната индустрија. Сите соработници ме почитуваат, дури и оние кои се хомофоби, јебига, мораат. По цел ги едуцирам оние кои се веќе едуцирани дека не може да ги симнуваат клиповите од Јутјуб и да ги емитуваат на телевизија. Затоа што не може да користат туѓа музика без да прашаат, во своите реклами. Плаќам и данок. Плаќам данок на храната, на ТВ претплата (лажам, не плаќам). Плаќам данок дури и за лубрикантите на „Дурекс“, на кои пишува for anal and vaginal use, но тоа на српски е преведено како – зголемување на вагиналната влажност. Yeah right, вагиналната…
Геј сум по сексуална ориентација. Зборувам гласно и многу мафтам со рацeто додека зборувам, но досега никој не ме чепнал заради тоа. Веројатно затоа што знам што зборувам. Иако, се случувало во јавни превози некој да ми довикне – Види го наркоманот, има пирсинг на нос – но никогаш повеќе од тоа.
Се’ се случи во петокот.
Таа вечер во градот настапуваше Giles Peterson. Се појавив на неговата свирка, еве по десетти пат, затоа што е светски цар. Супер журка беше тоа, сите “ekseraši“ на крајот се разбегаа и останавме околу 150 луѓе.
Отидовме потоа на “after“ на еден сплав во Белград, не е битно кој, битно е дека на 20/44, тоа е единствената добра куќа. Целата ноќ во градот ја поминав со еден Бразилец. Цела ноќ се смеевме, вриштевме, и флертувавме. Онака “oldschool“ флертувавме. Во еден момент и се бакнавме на таа after журка. Додека се бакнувавме на бродот, некои 10 минути без престан, само чекав некој да не погоди со нешто во глава. Затоа што сфативме дека има шанси да се случи тоа, излеговме надвор на една клупа покрај објектот, но доволно одалечени од другите луѓе. Иако мислевме и понатаму дека сме близу.
Слушнав некој интензивен звук и зуење. Паднавме на под. Бразилецот удри со главата во бетон, а јас паднав врз него. Брзо ја ставив дланката помеѓу Бразилецот и бетонот, за секој случај. Го покрив со моето тело, од некои причини… Сфатив, странец е, како ли ќе го примат во Ургентниот центар, дали таму знае некој англиски јазик. Fuck, што ако умре, а јас сум крив – затоа што се љубевме.
Jebote, што ако јас умрам? Jebote.
Така, лежам на подот, некои случајни луѓе ме шутираат во глава, а јас на себе ја навлекувам вината и сфаќам дека сум се опуштил. За само еден момент, истрипав дека сум во Белград во кој сакам да бидам, а не оној од кој сакам да заминам.
„Педерчино!“
„Дали се работиш отпозади, а?“
“Ubi, ubi, ubi pedera!”
„Да ти ја ебам мајката-странска-платеничка!“
Одвај ја свртив главата да видам кој ме тепа, но откако со првиот удар направија да ми отече окото, не можев ништо да гледам. Бев сигурен дека ќе ме убијат.
Додека, како во успорена снимка, ги примав ударите во глава, тоа има изгледаше како приоритет – ептен се фокусираа на главата.., размислував за задгробниот живот. Каде се оди по смртта? Jebote никому не му го оставив станот во наследство. Оф, само да не ми ги гледаат фотографиите во телефонот во полиција. Или, не дај Боже, да ги гледаат пораките. Ги тргнав ли гаќите од дневната соба?
“Are u ok?”
“I am, are you?”
“I dont know. I am sorry.”
„Педери едни, ало, што зборувате, бе, ќе ве убиеме!“
Успеав да ја поткренам главата на момент и мислам дека видов три силуети, но кога повторно паднав, почувствував дека после одредено време има многу повеќе од три пара нозе, кои континуирано ме тепаат по глава и кичма, и веќе не бев сигурен колку се и што се ебено случува. Изгледаше како минувачите да забележале дека има тепачка, дека има двајца педери на под, и потоа им се приклучиле.
Одвај, низ замаглените очи го видов дечкото од обезбедувањето на клубот како го гледа целиот инцидент, неколку метри подолу. Гледа и не прави ништо. Смогнав сила да му се издерам: „Пичка ти материна сељачка, ти тепаат човек пред клубот, а ти се правиш луд“. Мислам дека тогаш го активирав, бидејќи тргна накај нас. Така, се’ помалку останаа луѓе што не маваа со нозе и успеав да станам, го потргнав Бразилецот и се му викнав: “Run for your fucking life, and never return to this fucking city”. стигнав до обезбедувањето и се срушив од болка, на скалите пред сплавот. Од сплавот излезе уште еден „ортак“. Низок е и слаб. Онака напукан со стероиди. Ми удри шамар, извика „Педеру смрдлив“ и потрча надолу.
Обезбедувањето: Можеш ли, те молам, да се потргнеш, ми крвариш пред клубот и ги бркаш клиентите.“
Геј сум навикнав на притисокот, но ова беше навистина премногу. Станав и почнав да урлам од петни жили. „Ти сметам, а? Крвав и расплакан педер пред клуб, ти смета? Тепате педер од метер и седумдесет позади грб! После јас сум педер? И тебе, смрдлива пичко од обезбедувањето, гледаш како ме тепаат и те боли курац! Како ќе ти биде тебе ако се плашиш да ја бакнеш својата девојка на улица?“
Му се вдадов во лице на типот од обезбедувањето и продолжив да ја истакнувам неконтролираната, наталожена омраза кон оние кои ме мразат. Не престанав. Ме гледа во очи и се контролира. Се тресе. Ако пред малку не ме убија, еве сега може да се случи тоа. Ќе ме лежи во затвор и тоа ќе му биде океј. Рокнал педер и сфаќам – ќе го слават. Од никаде се појави менаџерот на клубот, барем така се претстави, фин дечко, ме гушна и ми се извини. Урлав и кон него. И на некои минувачи. И на пијаната другарка.
Текот на мислите ми е прекинат од порака од Бразилецот.
“Dude, are u ok? Alive? Im fine, I managed to escape, please keep me in the loop, I saw some blood, hope all is good!”
Влегов во такси, и правец – Ургентен центар.
И овде почнува играта.
Од шалтер 1 на шалтер 3, па во соба 20, па на шалтер 3 и во соба 16, па на снимање, едно и друго, па кај оној па кај овој, ќе ве повикаме, па само влегувате внатре кога друг ќе излезе и се’ така во круг. Сето тоа изгледаше како многу лоша android игра. Сенешто се изнаслушав од медицинските сестри и докторите.
„Добар ден“, реков.
Зошто те тепале – праша докторот.
„Затоа што сум педер“.
„Кој ти е крив што се експонираш, остани во своите 4 ѕида“ – ми рече. Магистар и доктор. Што да не.
Имаше малку и од оние забавни конверзации.
„Се бакнував со еден Бразилец“.
„Убаво се бакнуваше?“
„Мхм.“
„Значи, вредело.“
Од рентгнен на рентген, потоа на ОРЛ, потоа повторно на рентген, затоа што не снимаа добро првиот пат. И така со саати, во круг. Никој, ама баш никој ништо не ми кажа. Дали ми е скршен носот, … дали имам внатрешно крварење, хематоми. Никој ништо. Седум саати и никој ништо.
Навистина страшно.
Седум саати покасно ми кажаа дека ми е скршен носот и мора да се направи ургентна интервенција.
И тогаш се случи оној прочуен израз на српската медицина.
Ќе ви треба.
Скршен ми е носот, само што ми го кажаа тоа, но пред да ми го наместат потребен ми е упат. Супер. „Каде да најдам упат?“ Километри подалеку, од мојата амбуланта.
Во крз и солзи си одам накај дома, да јадам пица и спијам.
Разбирам дека ова нема да биде овозможено државно, во нормални рокови, и неколку дена подоцна одам во приватна клиника. Влегувам, раскажувам кој ми е проблемот и они веднаш ме праќаат кај лекар. Буквално веднаш. Три минути им требаше за да смислат се’. Ја гледам состојбата на сметката. Гледам дека нема да се случи ајфонот 6 овој месец. Влегувам во ординација и мојот внатрешен калкулатор се вклучува. Замислете го како некој внатрешен таксиметар.
„Зошто ве тепаа“ – ме прашаа.
Хомофобија.
„Вие сте геј?“
Да,
„Навистина ми е жал. Јас сум исто геј. После педесет години се аутирав пред мојата жена и семејството и сите ме прифатија. Беше тешко, но сепак ми е полесно, бидејќи сега живеам без лажење. Гледам дека имате години колку што има и мојот син. Се прашувам зошто мене не ме тепаат по улици. Гомна. Ајде да ве наместиме.“
Брзо после прегледот, докторот ми рече: „Имате 4 скршени точки, ќе мора да имаме 4 интервенции. И многу ќе боли.“
Ги стискам прстите на нозете. Додека ми ги местат коските, додека имам примено некаква блага анастезија, пцујам како кочијаш, затоа што само тие зборови излегуваат. Ме намести. Цел живот сум полн со солзи и крв. Одиме до рецепција, каде што треба да се плати сето ова. Докторот се свртува кон сестрите и им вели:
„Ова е осум илјади динари вкупно.“
Збунет, возвратив: Но докторе, тоа чинеше многу повеќе…
„Значи, реков: ова е осум илјади динари.“
Karma is a bitch and bitches can be grateful.
Извор: www.vice.com
